THE RINGING OF THE DIVISION BELL HAD BEGUN!

Yalnızlık... çıldırtasıya yalnızlık... ikiye bölünmüslügün, kendi kendine yetebilirligin... düslerin,çocuklugun... kaybettiklerin bu güne kadar ve kazandıkların da öyle... AYRIM ÇANI çalmaya basladıgında aklından geçirdiklerin, aklında tutabildiklerin, tutamadıkların... unuttukların ve en önemlisi unutamadıkların... PINK yasamaya basladıgında yanında olan herkes... artık yok bir tren istasyonunda beklenen gelecek bir savas gazisinin getirebilecegi yeni, yepyeni umutlar... ve evimde tüm umarsızlıgımla mükemmel bir soyutlanma hayattan... solucanları beklerken söyledigim sarkılar... dinledigim plaklar ve AYRIM ÇANI...

YALNIZLIGIN ezberletilmis saniyeleri, dakikaları, saatleri kendi kendine sundugun yalanlar, anlattıgın hersey...

AYRIM ÇANI çalmaya basladıgında geçmisten kopusun... söyleyecegin son söz bu mu senin? AYRIM ÇANI yani?

BÜYÜK UMUTLAR ne oldu? daima var olacaklar mı? bir çok soru yanıtsız mı olacak? ya da yarım bırakılan yerleri biz mi doldurmalıyız?

EVET

FOREVER AND EVER...